MIJN MARATHONS
NEW YORK
(2010)
In 2010 was de marathon van New York de officiële start van mijn project Running for Turner. In de aanloop naar deze eerste marathon die ik ten bate van Running for Turner liep, is de sponsorwerving in gang gezet.
1
BERLIJN
(2011)
2
ROME
(2012)
18 maart 2012 - Al voor de wekker spring ik mijn bed uit en om 5.30 uur heb ik mijn geperste sinaasappeltjes met banaan binnen. Snel schiet ik in mijn Aloha-kleding, terwijl de rest van de Aloha-loopgroep ontwaakt. Adrenaline en chaos nemen toe.
3
4
NEW YORK
(2012)
New York, City of dreams, is er daadwerkelijk in geslaagd het ondenkbare uit te laten komen. De New York City Marathon is gecancelled. In de rij voor de douane, tussen het verkiezingsnieuws door, gaat binnen minuten de marathon door, daarna "may be cancelled" en terwijl het geroezemoes aanzwelt verwordt maybe tot zekerheidje...
5
ROTTERDAM
(2013)
6
CURACAO
(2015)
In 2015 liep ik een marathon op een plek die niet zo voor de hand ligt. Op Curacao, ergens eind november. Kort na thuiskomst was het 5 december, en vierden we thuis Sinterklaas. Mijn marathon-verhaal van Curacao werd voor de verandering op papier gezet door mijn partner Danny, in de vorm van een Sinterklaasgedicht...
7
TOKYO
(2017)
Vond ik New York al groot, Groot-Tokyo is met bijna 39 miljoen inwoners bijna 2x zo groot en daarmee de op-een-na grootste metropool ter wereld. Japanners hebben de langste levensverwachting ter wereld. Tegelijkertijd hebben ze een laag geboortecijfer. Dat betekent, dat Japan te kampen heeft met een enorme vergrijzing en daarna een enorme daling in bevolkingsaantal. Ook in Japan komt Turner voor bij 1 op 2500 nieuwgeboren meisjes.
8
LONDON
(2018)
“Jaahaa, ik ben al klaaahaaar!!!”, galmt Noelle, terwijl zij de trap af slentert. Vijf dagen voordat ik afreis naar Londen zit mijn laatste lange duurloop er allang op, hoef ik nog maar twee looptrainingen te geven en een laatste dienst bij Sportcentrum Oudenrijn. Deze periode van fysieke rust en, zoals dat zo mooi heet, mentale representatie van het beoogde doel is niet mijn grootste kracht. Ik wil liever iets doen, actief rusten.
9
CHICAGO
(2018)
Als een startschot valt de deur achter mij in het slot en de aanzwellende tonen van Sting stemmen al snel tot ritme in mijn hoofd en beweging. Sport, zeker hardlopen, is mijn hobby, mijn passie. Sinds enige jaren is sport ook mijn werk, maar vandaag even niet. Vandaag is voor Noelle, voor mij en voor wat het syndroom van Turner mogelijk heeft gemaakt. Vandaag is voor de Bank of America Chicago Marathon 2018.
10
BOSTON
(2019)
Boston schijnt best leuk te zijn. Zeggen ze, want ik ben het afgelopen weekend nauwelijks mijn hotelkamer uit geweest. Een tripje naar de Nike store en in de buurt wat rondgekeken, kopje koffie gedronken en voor de rest heel rustig aan. Waar ik, in mijn rol als ambassadeur van Turner, nog wel plezier in heb gehad is een ontmoeting met de Talent Acquisition Director van de Turnervereniging in Boston.
11
TERSCHELLING
(2019)
12
ZUID-AFRIKA
(2020)
1
NEW YORK (2010)
RFT Verhalen: New York 2010
En dat was het dan. Ik kan me de eindstreep niet eens meer voor de geest halen, maar ik weet, dat ik het gehaald heb. Mijn eerste marathon is volbracht, Running for Turner durf ik best geslaagd te noemen en ik zou extatisch moeten zijn van vreugde. Maar emotie knijpt mijn keel dicht en ik verbijt mijn onderlip alsof dat de opwellende tranen tegen kan houden. Danny belt. De verbinding is slecht en ik krijg mijn gedachten niet geordend. De moderne techniek heeft het mogelijk gemaakt, dat mijn gezin vanaf huis elke kilometer heeft kunnen meemaken. Vanaf huis…
Uit de menigte maakt zich een enorme bos rood-wit-blauwe rozen los. Sylvia Tóth, succesvol zakenvrouw, gewaardeerd met vele onderscheidingen, oprichter van de Sylvia Tóth Charity Foundation, overhandigt mij de bloemen en feliciteert mij met mijn prestatie. Voor het eerst schudden wij elkaar de hand en van alle wanorde in mijn hoofd neemt voldoening de overhand. Ik heb iets goeds gedaan. Sylvia verpersoonlijkt dat, zoals zij ook verpersoonlijkt, dat mijn gezin ver weg, maar toch ook een beetje hier is.
Op de uitzending van Hart van Nederland heb ik veel leuke reacties gehad. Zelfkritisch als ik altijd ben heb ik toch ook aan mezelf moeten toegeven, dat het best aardig overkwam, waarvoor dank aan het tweekoppige SBS6-team voor de rust en geruststelling tijdens de opnamen in en om ons huis. Op de bewuste avond zaten we met z’n allen op de bank, bloednerveus. Noëlle verschijnt in beeld, veel groter dan we hadden verwacht. En al tijdens de uitzending staat de telefoon niet stil. Of wij onszelf al op tv hadden gezien. Ook in de minuten, uren en dagen daarna word ik door bekenden en onbekenden aangesproken over het programma, waarvan ik nu pas besef, hoe goed bekeken HvN eigenlijk is.
De dag na de uitzending word ik vroeg gebeld. SBS6 is benaderd door een weldoener met een bijzondere gift. Mevrouw Tóth wil het, via haar Charity Foundation, voor mijn hele gezin mogelijk maken om met mij de marathon in New York mee te beleven. Geweldig. Tranen van geluk. Noëlle is de reden, dat ik Running for Turner in het leven heb geroepen. De planning en organisatie van voorbereiding op een marathon maar ook zelf omgaan met alle publiciteit en begeleiding van Noëlle tijdens het project is absoluut een gezinsprestatie, het aanbod van Sylvia Tóth de bekroning. De teleurstelling was enorm, toen bleek, dat wij het niet voor elkaar zouden krijgen om Noëlle mee te nemen. Hoe graag ik ook zou willen uitschreeuwen welke stompzinnige reden hieraan te grondslag ligt, het zou niet verstandig zijn om het via deze weg wereldkundig te maken. De felicitatie van Sylvia is veel meer dan de enorme bos bloemen en de donatie voor Running for Turner. Haar persoonlijke aandacht en betrokkenheid hebben mij geraakt. Ìk heb iets goeds gedaan…
New York is amazing! Vanaf het moment dat ik mijn koffertje van de bagageband de Big Apple in rol heb ik mij een figurant gewaand in de grootste filmset ter wereld. Het straatbeeld, druk en rumoerig, is herkenbaar uit films en tv-series. Uit de putdeksels kringelt rook omhoog en overal klinken sirenes. Mijn hotel is van top tot teen een museum, ingericht met overdadige wandversieringen en blikvangende kroonluchters in Art-Deco stijl. De foto’s en schilderijen verraden een rijke historie. Het Waldorf Astoria, pronkstuk uit de Hilton keten, heeft veel beroemde gasten gekend en is vaak decor geweest van filmproducties en historische evenementen. De glorie mag misschien iets vergaan zijn, het hotel is nog steeds indrukwekkend. Ook op de vroege zaterdagochtend, als ik met mijn laptop neerstrijk in de lobby om via Skype live verslag te doen van mijn marathonavontuur.
Hoewel ver van huis ben ik rond lunchtijd in Nederland “te gast” op de jaarlijkse Turner familiedag. Zowel Danny als Judith, voorzitster van Turner Contact Nederland, stellen mij wat vragen en ontspannen doe ik mijn verhaal in de overtuiging, dat er slechts enkele aanwezigen meeluisteren. Had ik toen geweten, dat ik levensgroot in beeld was op het projectiescherm voor een tweehonderd-koppig publiek, dan was van ontspanning geen sprake geweest. Nu drong zenuwachtigheid pas door toen ik alweer in de lift op weg naar mijn kamer was. Ik haast mij, want over een klein uurtje begint de Friendship Run, een traditionele loop voorafgaande aan de marathon. Iedereen mag deelnemen, gek uitgedost, meestal in de kleuren van het land van herkomst. Ik heb bruidsparen, cowboys, mummies, theepotten, klederdrachten en nog meer onvoorstelbare outfits langs zien rennen. Er wordt gepraat en er wordt veel gelachen, in alle talen. De 4 km lange run is geen inspanning, het is een belevenis…
Na de Friendship Run duik ik mijn bed in. Het is het begin van de middag en ik ben te moe om aan mijn geplande City Tour deel te nemen. De spanning neemt toe en ik voel nog steeds de vermoeidheid van de lange vliegreis. Bovendien is het morgen, de dag van de Marathon, vroeg opstaan. Om 04.30 uur rinkelt de wekker. Ik ben dan al twee uur naar het plafond aan het staren. Rond vijf uur verlaat ik de kamer, bepakt en bezakt met sportkleding, sportvoeding, fleecedekens, wegwerpjassen en vuilniszakken om de kou van de vroege ochtend en de naderende winter te trotseren. In gezelschap van Henry en Marcel, die ik hier heb ontmoet, probeer ik te ontbijten. Het lukt met moeite. Met de bus gaan wij richting Staten Island, al sinds jaar en dag het beginpunt van de New York Marathon. Samen tellen wij de uren af tot de start. Henry is een ervaren marathonloper, Marcel staat ook voor zijn eerste, net als ik. De temperatuur is ijzig en het wachten duurt lang. Het is mij verteld en ik heb me voorbereid. Toch is de werkelijke ervaring anders, dan elke voorstelling die ik mij gemaakt had. En na een aantal uren klinkt in de verte toch vrij plotseling het eerste startschot. De eerste groep is vertrokken en na een half uurtje word ook mijn groep naar het startvak gedirigeerd. De wandeling van een aantal minuten wordt gekenmerkt door zenuwachtige deelnemers, gedoogde wildplassers en rondvliegende kledingstukken. Ook ik moet mij haasten mijn overbodige kleding af te werpen. Ongeveer een half uur na het vertrek van de eerste groep klinkt ook voor mij het startschot. Hard, onvoorstelbaar hard. Ik ben vertrokken…
Wat een fantastisch gevoel. Niet aflatend gejuich en aanmoediging vanuit het publiek, de straten, de gebouwen, de sfeer. “Ik loop de marathon van New York, ik loop de Marathon van New York, ik loop de Marathon van New York”. Ik denk het, ik zeg het in mezelf en het onwerkelijke, intense gevoel gonst door mijn lijf. Alle uren, alle trainingen, waarbij mijn hartslag maat is geweest voor mijn inspanning, alles geldt nu niet meer. Mijn hartslag is tegen de grens van het maximale, puur door de spanning van het moment. Ik geniet en ik wil rennen. Henry remt mij af, hij praat met mij, adviseert, deelt ervaringen, zoals hij dat de afgelopen dagen vaker heeft gedaan. Als hij zijn eigen tempo gaat lopen blijven Marcel en ik samen lopen. Praten doe ik weinig maar het maakt niet uit. Met mijn Ipod op mijn hoofd en het gevoel, dat ik niet helemaal alleen ben, loop ik de eerste 35 km ”moeiteloos”.
New York is een verzameling stadsdelen, eilanden, verbonden door bruggen. En net zoals alles in New York zijn ook de bruggen enorm, onvoorstelbaar, groots. En steil. De New Yorkse bruggen zijn berucht als scherprechter voor menig atleet. Ook dit was mij verteld en ik had het kunnen weten. Maar na een aantal bruggen en 35 km is het gevoel absoluut anders dan de voorstelling, die ik me had kunnen maken. De eerste 37 km heb ik onafgebroken gerend, alle bruggen getrotseerd en me niet laten verleiden tot een wandelingetje tussendoor. Maar mijn slechte ontbijt en de hele weg het drinken van vieze, zoete Gatorade breken mij nu op. Mijn maag en darmen protesteren en ik word gedwongen tot een sanitaire stop. Verbeten strijd ik verder. Mijn buikprotest houdt aan en ik word overvallen door een aanval van duizeligheid. Ik voel mij licht in mijn hoofd en een lichte paniek maakt zich van mij meester. Aan een collega-loper vraag ik iets te eten. Ik moet wat hebben om niet van mijn stokje te gaan. Collegiaal krijg ik een pakje gel toegestopt. De gel is enorm zoet en valt zwaar op de maag. Maar omdat het ook de voor mij zo broodnodige energie bevat moet ik het wel innemen, wetend, dat dit mijn darmstelsel nog meer geweld aan gaat doen. Een kilometer verder moet ik weer stoppen. Niet om mijn conditie, mijn benen voelen prima. Maar ik krijg hevige buikkramp. Mijn maag trekt samen en mijn darmen krullen zich op . Ik ren naar één van de vele mobiele toiletten en ik baal. Ik erger me aan de situatie, aan de machteloosheid en aan de toenemende paniek, dat ik mogelijk het einde niet kan halen. Nog een keer moet ik een stop maken. Vermoeidheid, ergernis, misschien zelfs teleurstelling maken mij emotioneel en de laatste kilometer verbijt ik me. Na 4 uur 37 minuten en 15,8 seconden sta ik verdwaasd aan de finish. Mijn telefoon rinkelt…
Op Schiphol word ik warm onthaald door familie, vriend en natuurlijk kinderen. De bloemen van Sylvia hebben mij op de terugreis vergezeld. Terwijl ik dit typ staat de bos naast mij op tafel. Net als mijn hotel heeft het boeket iets aan glans en glorie ingeboet maar de herinnering, het moment in mijn persoonlijke historie, is geschreven, in mijn hart gegrift. Samen kijken we foto’s en met elke keer dat ik over New York vertel worden de flarden van het verhaal weer een beetje meer samengebracht tot de grote beleving die het was.
Dank je wel Moniek, mijn nichtje, die van haar man als verrassing een retourtje New York cadeau had gekregen en die in New York op veel momenten een rots in de branding is geweest. Ik wil heel veel mensen bedanken en ik moet heel veel mensen dankbaar zijn. Ik kom hier later ook zeker op terug. De beleving was intens, de ervaring onuitwisbaar. Mijn trainingen liep ik het liefst in eenzaamheid, voor mijn doel moest alles wijken. Ik heb het gehaald, maar niet zonder steun. Hardlopen kan ik alleen maar de marathon van New York loop je alleen samen…
3
ROME (2012)
Maratona di Roma - The day after
18 maart 2012 - Al voor de wekker spring ik mijn bed uit en om 5.30 uur heb ik mijn geperste sinaasappeltjes met banaan binnen. Snel schiet ik in mijn Aloha-kleding, terwijl de rest van de Aloha-loopgroep ontwaakt. Adrenaline en chaos nemen toe. Ik dank mijzelf voor mijn goede voorbereidingen van de voorgaande avond. Op schema gaan we richting de tram, richting de start, richting de Maratona di Roma...
Het Colosseum, al een krappe 2000 jaar toneel van strijd en overleving, symboliseert mijn instelling van vandaag. Hier heb ik voor getraind, hier heb ik naar uitgekeken, dit is wat ik kan! De start is geen schot maar de Italiaanse klanken van "That's amore..." van Dean Martin. Rustig zet ik aan. Nog 42 km en 195 meter...
De groep waaiert uit en samen met mijn loopmaatje Jurienne loop ik gezellig babbelend de eerste 15 km zorgeloos weg. Maar dan daalt mijn zorgeloosheid, terwijl mijn darmen opspelen. Een bekend gevoel, maar meestal niet zo vroeg in de race. Bij de 18 zoek ik een Dixie, terwijl Jurienne zorgzaam op mij blijft wachten. Na een paar minuten en twee bochten lopen wij in de armen van onze supportersgroep. "Kom op, jullie zien er fit uit..." Logisch, net pauze gehad!
Bij 25 krampt mijn buik opnieuw. Bij de Dixie stuur ik Jurienne door om zijn prestatie niet te hinderen en met tegenzin stemt hij toe. Als ik wandelend mijn weg vervolg raak ik in gesprek met een Engelsman, die loopt voor "Make a wish", een stichting voor kinderen met een (laatste) wens. Ik put enige energie en na wederzijds "good luck" versnel ik mijn pas. Voor even. Terwijl ik voorover buig pink ik een traantje weg. Dit gaat niet goed...
Bij 32 km staan Danny en Wenki op de uitkijk. Een schema heb ik allang niet meer en Danny is zichtbaar bezorgd. Wenki, onze Berlijnse marathonvriendin, vergezelt mij naar de finish. Ik kan niet meer, maar opgeven komt niet in me op, niet serieus tenminste. Steeds vaker moet ik wandelen, zelfs stilstaan. Wenki praat op me in, praat me vooruit, misschien tegen beter weten in. Dan wil ze een taxi bellen. Verstandig, maar ik leg haar uit waarom ik moet finishen. Voor Turner, voor Noëlle, voor de medaille, die ik haar heb beloofd. "Ok, if you go on, I'll go with you. If you can't, I'll finish for you..."
Piazza del Popolo, 38 km. Mijn Aloha-rok en wedstrijd-chip draag ik over aan Wenki. Een dikke knuffel en een ingehouden traan en dan sleep ik me naar een steeg net buiten het parcours. Langs een muurtje met rijen peperdure auto's ga ik op de grond liggen, helemaal leeg, krampende benen en gevoelloze vingers. Ik kan het nog niet echt bevatten, maar ik ben gestopt...
Danny komt me ophalen en samen zitten we tegen het muurtje. Teleurstelling? Natuurlijk! Twijfel? Zeker! Maar vooral ongeloof. Ongeloof, dat ik niet meer verder kon. Kon ik écht niet meer? Heb ik te snel opgegeven? Wat is er mis gegaan? Ongeloof, Heel veel ongeloof...
Als ik dit schrijf, ben ik net wezen shoppen. Ook langs de Piazza del Popolo, met knikkende knien. Nog steeds ongeloof. Deze ochtend toen ik wakker werd had ik nog even het gevoel, dat het allemaal niet waar was. Heel even.
Het zal heel even duren voordat dit een plekje heeft. Iedereen bedankt voor de aanmoedigingen en de steun, speciaal Jurienne en Wenki!
In november weer New York. Ik moet er nog even niet aan denken...
Zondag 4 maart
Om half één arriveer ik in Alphen a/d Rijn. Op mijn schema staat een duurloop en de 20 van Alphen is een aanrader. Na mijn kennismaking vorige week met de beruchte Man met de Hamer wil ik vandaag los. Lekker lopen, genieten en stiekem ook presteren. Terwijl ik uitstap gaat mijn telefoon. Robert Gerlach staat vandaag aan de start van zijn eerste evenement. Robert is bijna mijn buurman, mijn ex-collega en de man van mijn jeugdvriendin Wilma, die mij met kinderen, schoonouders en vrienden warm verwelkomen. Een prettig begin…
Mijn tas mag ik achterlaten (Joska, bedankt) en samen lopen we naar de start en ik begin, net als de meesten om mij heen, mijn ritueel van muziek, rekken, strekken en het activeren en controleren van mijn meetapparatuur. Hartslag tikje hoog, foodpod werkt, veters vast, foodpod werkt nog steeds, groeten van bekenden, die ik vaker bij loopjes tegenkom, en als de foodpod het bij de derde check nog doet, laat ik dat los. Start, een bocht, meteen een klimmetje, nog twee bochten, bruggetjes en veel enthousiast publiek. Na de eerste kilometers ben ik warm en met een soepele beweging trek ik mijn jasje uit. Niet dus!!! In de voorbereiding had ik heel vooruitziend mijn startnummer niet op mijn jasje gespeld, mijn hartslagmeter om mijn mouw was echter zeer vasthoudend.
Met hulp van de vader van Robert worstel ik me uit mijn mouw (bedankt meneer Gerlach) en ik vervolg mijn weg. Ik geniet van de eerste indruk en dan leg ik de omgeving naast me neer. Mijn gedachten dwalen af en ik glimlach. En in een vlaag van helder bewustzijn besluit ik vandaag te experimenteren met mentale invloed op mijn prestatie. Fijne herinneringen maken lopen lichter, bijna als vanzelfsprekend. En ik dagdroom, over de geboorte van de kinderen, die er helaas vandaag niet bij kunnen zijn, aan vakantiemomenten, heerlijk ontspannen en zorgeloos, maar ook aan mijn diploma-uitreiking en de voldoening na drie intensieve jaren van studie. En ik blijf glimlachen. En momenten blijven komen. Voor ik het weet passeer ik de 17 km. Heerlijk. Ik struikel niet over mijn darmen, ik word niet belaagd door hamers, ik ren, sneller en sneller met een eindsprintje in de laatste kilometer. 1:45:36, een persoonlijk record en een ervaring rijker. Met droge kleding aan ben ik net weer op tijd bij de finish. Robert, gefeliciteerd met je 2:10:32. Een geweldige prestatie voor je allereerste evenement. En vooral heel erg bedankt voor je inspanningen voor Running for Turner. Robert heeft een mooi contact gelegd, waar ik mee aan de slag kan. Hierover snel meer…
Vrijdag 2 maart
Geweldig!!! Met mijn gloednieuwe hardloopoutfit loop ik opgetogen de winkel uit. Megastore Intersport Houten, enorm bedankt voor de sponsoring van mijn loopkleding voor Running for Turner. Overigens niet alleen voor de kleding maar ook voor het leuke contact, de geweldige service en de betrokkenheid. Net als voor de New York City Marathon 2010 heeft Intersport Houten zich ook dit jaar weer bereid verklaard om Running for Turner te ondersteunen richting Maratona di Roma 2012. Uit de nieuwe, uitgebreide collectie mocht ik een pakket samenstellen. En dit is het resultaat. Heel erg bedankt!!! @ bij Intersport megastore Houten.
Zondag 26 februari
Om kwart over twaalf loop ik de deur uit. De laatste lange duurloop van mijn schema en over drie-uur-en-drie-kwartier ben ik klaar voor Rome. Zonnig en fris, geweldig loopweer en om de tijd te breken heb ik nog net even Edwin, een bevriende loper, over weten te halen om later in de training een uurtje met me mee te lopen. Al kort na mijn start kruis ik mijn pad met Chris, een collega en ook in voorbereiding voor een marathon, we lopen een stuk samen. Als hij na bijna drie uur zijn training voortzet richting huis, vervolg ik mijn weg, gebiologeerd door de kans om op een willekeurig kruispunt een bekende tegen te komen met eenzelfde doel. Hoe had mijn leven eruit gezien, als ik ergens een minuut eerder of later een kruispunt op mijn levenspad was gepasseerd…
Filosofie brengt mij alweer snel een half uurtje verder en na twee uur en twintig minuten voegt Edwin zich bij mij. En plots is het op. Ik wil versnellen, mijn benen niet. Rustig ren ik door om iets van ritme terug te vinden, maar ergens in mij gaat een kaarsje uit. Ik ben trillerig op een manier, die ik niet ken. We wandelen naar onze sportschool, waar we toevallig in de buurt zijn en na een glaasje jus d’orange doe ik vertwijfeld een poging om mijn training te hervatten. Tevergeefs, blijkt al na vijf minuten. Een heel vreemde gewaarwording. Ik ben niet moe, maar mijn lijf wil niet meer. Na drie uur en zeven minuten te hebben gelopen, pikt Danny mij met de auto op en ik bedank Edwin voor zijn gezelschap en goede zorgen. Thuis krijg ik vreselijk zoete thee met honing en beschuitjes met muisjes. Ik maak me zorgen: training is niet af, heb ik nu wel genoeg getraind, kan dit ook gebeuren tijdens de marathon. De lange duurlopen loop ik op een nuchtere maag, vanwege darmklachten, en dit gaat al een tijdje prima. Maar blijkbaar heb ik gisteren niet voldoende gegeten en dan is op een zeker moment de brandstof op. Ik had er al over gehoord en over gesproken en nu heb ik persoonlijk kennis mogen maken met de Man met de Hamer. Ik heb ook meteen weer afscheid genomen. Voor de ervaring was één ontmoeting meer dan genoeg…
Woensdag 22 februari
Vandaag op de planning: fartlektraining 50 minuten. Fartlek is het Zweedse woord voor wat wij in Nederland "vaartspel" zouden noemen. Vaartspel is een trainingsvorm, waarbij de snelheid voor een belangrijk deel beinvloed wordt door wisselende parcoursfactoren, zoals heuvels, strand, bos enz. Voor mijn training van vandaag kies ik de Schalkwijkse brug en de Schoneveldse brug, beiden 2 x en met wind tegen in de beklimming en een lekker vlotte afdaling. Het is midden op de dag en heerlijk hardloopweer. 50 minuten is niet heel lang, maar de intensiteit heeft dat ruimschoots gecompenseerd. Voldaan klop ik op het raam, terwijl ik mijn spieren rek. De kids sprinten naar buiten, zwemtasjes op hun rug. "Mama is er, we kunnen gaan...".
In het water komen mijn spieren tot rust. De kinderen zijn uitgelaten en ik koel langzaam af. Vanuit de stoomcabine en het warme bubbelbad geniet ik van mijn gezin. Noëlle van de grote glijbaan en Jesse door de wildwaterstroom. Als ze uitgeraast zijn, springen ze erbij. "Mama, we hebben honger. Patatjes of gezond?" Ik glimlach bij de hoopvolle verwachting en de blijschap die zal volgen. Het leven is net een fartlek: soms kies je hobbels en af en toe neem je de afdaling en de wind in de rug...
Maandag 20 februari
Maandagochtend, 20 februari, gaat de wekker. Het is 06.00 uur en ik heb een afspraak met...mezelf. Een lange duurloop van twee uur, voordat ik naar mijn werk ga. Zondag was ik onvoldoende hersteld om te gaan lopen. Verplichte rust. Gehecht... als ik ben aan mijn trainingsschema kon ik een gevoel van opkomende irritatie met moeite onderdrukken, wetend, dat het geen zin heeft om weerstand te bieden. Misschien beter een plan de campagne maken om optimaal te profiteren van de rustdag. Zal mij benieuwen of het bijdraagt aan herstel. Een warm bad, vroeg naar bed en 's morgens dus vroeg op voor de date met mijn uitgestelde duurloop. De kinderen zijn uit logeren en mijn vriend komt net thuis van zijn werk als ik vol goede moed de deur open doe...en meteen weer dicht.
Brrr, toch iets kouder dan ik had verwacht. Dapper open ik de deur weer en stap over de drempel. De temperatuur valt al heel snel mee en in plaats van de ondergaande zon (mijn normale trainingstijd) zie ik het steeds lichter worden. Tegen kwart voor negen sprint ik de trap weer op. Heerlijk gelopen en zeker voor herhaling vatbaar, maar dan een klein half uurtje eerder vertrekken. Nu wordt het haasten. Ik schiet onder de douche vandaan in mijn kleren. Nog een kleine opknapbeurt en dan racen naar het werk, eigenlijk veel te laat, waarvoor ik me excuseer. Voldaan plof ik achter mijn bureau. Benieuwd wat deze dag gaat brengen…
Dinsdag 14 februari
It's a wrap! Het is alweer 25 uur geleden dat ik aan de start stond in Schoorl. Met op het programma 30 km hardlopen onder het genot van motregen die later veranderde in sneeuw. De weersomstandigheden brachten het parcours een fenomenaal uitzicht, dat pas opviel op het moment dat ik me besefte dat mijn blik gefixeerd was op het, op sommige plekken, gladde pad. Bij 21 km bestaat de mogelijkheid om te kiezen of je voor de 21 km gaat of voor de 30 km. Voor sommige was dit een ware mentale strijd, maar de dame die net voorbij de afslag voor de keuze 30 km stond met een mega groot spandoek die de tekst, KANJERS!! weergaf, heeft vele lopers doen besluiten toch door te lopen... Als beloning kreeg je de woorden mee: "Echte kanjers lopen de 30 km!". Ha! Deze dame heeft veel glimlachen kunnen ontfutselen op al die geconcentreerde gezichten. Voor mij was er geen moment van twijfel, de keuze 30 km stond als een huis en de dame met het spandoek was de kers op de taart! Op weg naar naar Maratona di Roma 18 maart, Running for Turner.
Zaterdag 11 februari
Update: Groet uit Schoorl. 30 km toch gehandhaafd. Het is ons gelukt, de 30 km wordt toch over de volledige afstand gelopen. Dit in tegenstelling tot ons bericht van gisteren. Na veel overleg tussen de sectorleiders, organisatie en Staatsbosbeheer hebben we toch een extra lus kunnen maken.
Dinsdag 7 februari
Wat als, de Tocht der Tochten doorgaat as zondag:
A. live kijken voor de tv
B. Wedstrijd Groet uit Schoorl 30 km lopen (startbewijs al betaald)
C. 3 uur 15 min hardlopen op zaterdag zonder medelopers
Alternatieven zijn welkom. Note: niet lopen is geen keuzemogelijkheid en ook geen alternatief.
Zondag 5 februari
Voor het eerst een wintertight aan ben benieuwd... 3 uur hardlopen buiten.
Donderdag 2 februari
De hel van '63, wat een mooie verfilming... Machtig mooi om te zien hoe mensen in staat zijn fysieke inspanning te leveren door mentale kracht. Het schaatsen van de tocht der tochten is niet het doel, maar het middel. Met ieder zijn eigen verhaal, drijfveer, passie. Nederland is ook nu weer in de ban van de tocht der tochten, gaat het dan echt gebeuren in 2012? Alleen de gedachte aan een eventuele mogelijkheid doet vele harten sneller kloppen... Mijn hart heeft de loopbandtest goed doorstaan. Vandaag mocht ik 'los', mijn grens opzoeken om het omslagpunt te bepalen. Passie is mijn drive, de marathon mijn middel. Sneller en krachtiger geworden, een mooi compliment aan mezelf...
Zondag 29 januari
It's a wrap! Een extra jas was geen overbodige luxe:-) Een paar extra handschoenen, bij nader inzien, ook niet... Rustige lange duurloop gem. Hartslag 145spm.
Zondag 22 januari
2 uur en 45 min hardlopen, het is in ieder geval droog, dus die motivatie om niet te gaan kan ik niet meer inzetten... Just do it....Maratona di Roma
Zondag 8 januari
Klaar met ontbijt, op naar Egmond aan Zee. Best fris buiten, hoeveel lagen ga ik aandoen? Lastig met een startnummer vastgespeld aan je jasje, daarna kan je niets meer uittrekken... De kids genieten van het ontbijt èn van het hotel wat voorzien is van hun meest favoriete bezigheid: Een zwembad!
Dinsdag 20 december
Noëlle heeft morgen rare-harendag op school...oefenkapsel. Ze is heel enthousiast over haar kapsel ;-)
4
NEW YORK REVISITED (2012)
New York, City of Dreams, is er daadwerkelijk in geslaagd het ondenkbare uit te laten komen. De New York City Marathon is gecancelled. In de rij voor de douane, tussen het verkiezingsnieuws door, gaat binnen minuten de marathon door, daarna "may be cancelled" en terwijl het geroezemoes aanzwelt verwordt maybe tot zekerheidje. Begrijpelijk, maar volgens de massa was dat een week eerder ook heel goed begrijpelijk geweest. Nog niet eens officieel in Amerika is het hart al uit mijn verblijf gerukt. Teleurstelling, gedeeld door een internationale wachtrij van lopers en aanmoedigers. En ook door de rest van de sporters, die wij onderweg tegen het lijf lopen.
New York is meer dan de marathon, bedenk ik me, terwijl ik dit schrijf achter een kop koffie op Times Square. Een geweldige stad met een grote historie, waarvan ik nu, tegen wil en dank, officieel deel uitmaak...
Snel
“Alstublieft, uw reispapieren. Goede reis en natuurlijk heel veel succes”. Ik verheug mij op het weerzien met de geweldige stad en de marathon, waar ik zoveel herinneringen aan bewaar. Vriendelijk bedank ik, voor de papieren en voor de succeswens, en opgetogen verlaat ik het reisbureau, New York in mijn hand en over precies twee weken ook onder mijn voeten. Voorpret maakt langzamerhand plaats voor spanning. Nog maar twee weken, alles gaat snel…
Noelle vliegt door de poort de tuin in, fiets tegen de schutting, omdat haar standaard nog steeds niet gemaakt is, en opgewekt komt ze binnen, net terug van de bieb. “Noelle, waar is je tas?”. Natuurlijk nog in haar fietsmandje, want dat is elke dag zo. En nogmaals komt ze binnen, opgewekt. Noelle is eigenlijk altijd opgewekt, maakt zich niet snel druk en geniet van de vrijheden, die ze zich weet te verwerven. Al een tijd geleden ben ik gestopt met stiekem achterna fietsen, toen ze alleen naar school wilde. Het gaat goed en ik heb het losgelaten. Maar alleen met haar buurmeisje naar de bieb en het winkelcentrum…toch maar weer de achtervolging ingezet, stiekem.
“Mam, mag ik op de Ipad?”. Terwijl ik besef, dat ik deze vraag op mijn 8e nooit aan mijn moeder gesteld heb, stem ik toe met enige weerstand. De Ipad, de smartfoon, het internet zijn sociaal en maatschappelijk onderdeel geworden van de moderne sociale en maatschappelijke wereld, waarin mijn kinderen opgroeien. Voor mij voelt het nog steeds als luxe. Van de week hebben we samen foto’s gekeken, ouderwets in haar baby-album en op de Ipad, vooral voor de filmpjes. Noelle doet dat graag. Ze is groot geworden, veel te snel naar mijn idee. Rennend over een grasveld, eerste keer op haar nieuwe fiets, vallend op haar nieuwe schaatsjes, altijd lachend, altijd zorgeloos. Soms verwar ik zorgeloos met gebrek aan verantwoordelijkheid. Fietssleutel vergeten in de supermarkt, balletschoenen kwijt, bibliotheekboeken te laat. Ik maak me druk, omdat zij het niet doet. Tegelijkertijd wil ik zo graag, dat Noelle nog heel lang zorgeloos kan zijn. Haar volgende pijl is gericht op een eigen huissleutel, daarna een mobieltje. Noelle is verstandig en wel degelijk verantwoordelijk. Binnenkort moet ik aan de sleutel toegeven. Nog even kan ik mezelf overtuigen, dat ze ‘m kwijt gaat maken, zorgeloos als ze is. Een vertwijfelde poging om de tijd te verslaan…
Lissabon is een mooie stad. Met dank aan een oud-collega heb ik de gelegenheid gekregen en aangegrepen om samen met andere oud-collega’s de halve marathon van Lissabon te lopen. Warme nazomerse temperatuur, accommodatie met zwembad, een gezellige, sportieve groep, kortom een luxe uitvoering van de trainingsloop, die toch al in mijn schema stond. Het parcours viel me niet mee. Veel gezelligheid en drukte bij de start en op de beroemde brug, maar ook kilometers stilte langs de route. In combinatie met de warmte en de hoogteverschillen heb ik harder moeten werken dan ik me vooraf had voorgesteld. De eindtijd (1.52 en nog wat) was niet wat ik gepland had, maar gezien de omstandigheden ben ik achteraf toch wel tevreden.
Na mijn laatste heel-lange-duurloop van 225 minuten (klinkt net wat vriendelijker dan drieuurenvijfenveertigminuten) over de fietspaden rondom Houten heb ik nog één duurloop op mijn programma staan. Twee uur. De halve marathon van Amsterdam is een mooie gelegenheid voor een laatste test. Lekker loopweer, een vlak parcours en de opbouw van wedstrijdspanning, trappelend van de adrenaline in het startvak. Het startschot, ontlading, zigzaggend je weg en je eigen ritme zoeken. De cadans, de flow, de pianomuziek in mijn oren. En dan de finish, de medaille, het gevoel dat het lekker ging en de bevestiging in een persoonlijk record van 1 uur en 46 minuten. Sneller dan Lissabon, sneller dan ooit…
Vanaf het reisbureau loop ik terug naar mijn werk. Onderweg gooi ik wat lasten van mijn schouders. Reispapieren, ESTA-verklaring, paspoort, bewijs van inschrijving, hardloopkleding, check, check, check, check, check en straks thuis nog een keer dubbel-check. De ruimte op mijn schouders wordt snel weer ingenomen. New York in november kan koud zijn, zeker als om 5 uur ’s ochtends, als ik me richting het startgebied ga begeven om dik aangekleed in een slaapzak het startschot af te gaan wachten. De slaapzak zal in het wachtgebied achterblijven en de dikke kleren zullen laag voor laag afgepeld worden, terwijl ik naar mijn startvak dribbel. Een goede dag voor de New Yorkse daklozen, die traditiegetrouw begunstigden zijn van de achtergelaten spullen. Shoppen voor wegwerpkleding is niet mijn favoriete bezigheid. En dus een nieuwe last.
Danny belt, of het gelukt is met de reispapieren in de pauze. “Dat heb je snel gedaan”. Ik glimlach. Alles gaat snel. Nu die marathon nog…
Gesprek tussen twee oren - de interne dialoog
Hèhè, m’n veters zitten vast. Zo moeilijk was dat toch niet? Een aangename temperatuur, de zon schijnt, het is een prachtige dag. Wat wil je nog meer? Treuzelen met aankleden, dralen met voorbereidingen. Pfff, 30 km. Als ik de kinderen gedag zeg, is er geen weg meer terug. Ze zullen me eraan houden: “Mama, je ging toch lopen…?”. Bandje van de hartslagmeter is ook al kapot, heel irritant. Was ik maar vast halverwege. “Doei Noëlle, doei Jesse”. Tot over drie lange uren. Eindelijk buiten. De eerste mentale helling is beklommen, nu naar beneden laten glijden.
Zo, de eerste kilometer gehad, vrij vlot. Nog 29 in dit tempo en ik ben weer thuis. Mijn benen lopen nu al vol, waarom nu al, waarom voelen ze zo zwaar? Kom op, loop het eruit. Laat je bloed rondpompen. Vers bloed, lichte benen. Zo meteen wordt het lichter, net als de vorige keren. Wat een fantastisch weer vandaag. Licht briesje, klein maar fel zonnetje en al die spelende kinderen. 8 km, zomaar opeens voorbij. Waar heb ik eigenlijk aan gedacht het afgelopen half uur? Gedachten op nul bestaat dus echt. Hoe kan ik ze nu weer op nul zetten? Klinken mijn voetstappen altijd zo luid? Zware benen dus harde stappen. Logisch, maar waarom zijn mijn benen zo zwaar. Goed dat de marathon niet vandaag is. Had ik vast niet uitgelopen. Eerst nog 16 km. Zal ik bij de 15 omkeren en dezelfde weg teruglopen? Opletten, snelheid loopt terug. Boven de 6 minuten per km. Dat wil ik niet. Ik moet sneller, ik moet volhouden, ik moet nog de helft. Of moet ik genieten? Laat die tijd lekker zitten en ga lekker lopen. Daar zijn mijn voetstappen weer. Met elke afzet kom ik heel even los van de aarde, neem ik heel even een minimoment afstand van alles onder mij. Heel veel korte vluchten van alle beslommeringen. En bij elke landing een stevig contact met de aarde, grond onder mijn voeten, balans, afwikkeling van druk en krachtopbouw voor een nieuwe afzet, een nieuwe sprong omhoog. Stap voor stap, eigenlijk stap na stap. En toch nog zware benen. Kom op, nog 5 kilometertjes. Tuurlijk lukken die ook nog wel. Zal ik even op de stoeprand gaan zitten? Elk muurtje, elk bankje, elk grasveldje lijkt aan me te trekken. Niet toegeven. De tijd is nu nog acceptabel. Maar het moet ook geen minuut langer duren. Al met al goed gedaan!!! Nog maar even niet aan de marathon denken, maar deze 30 heb ik weer in de benen. En tussen mijn oren…
Terug naar New York
De New York Marathon beleeft op 4 november 2012 haar 43ste editie. ’s Werelds meest prestigieuze marathon mag zich ook dit jaar weer verheugen op een enorm internationaal deelnemersveld, onder wie de mondiale top. Met twee miljoen toeschouwers langs de route en meer dan 315 miljoen televisiekijkers is de populaire duurloop een sportevenement van wereldformaat.
In 2010 was de marathon van New York de officiële start van mijn project Running for Turner. In de aanloop naar deze eerste marathon die ik ten bate van Running for Turner liep, is de sponsorwerving in gang gezet. Om daar een vervolg aan te geven heb ik in 2011 de marathon van Berlijn gelopen en in 2012 de marathon van Rome. Nu ben ik in het laatste stadium van de voorbereidingen voor de marathon van New York 2012.
6
CURACAO (2015)
In 2015 liep ik een marathon op een plek die niet zo voor de hand ligt. Op Curacao, ergens eind november. Kort na thuiskomst was het 5 december, en vierden we thuis Sinterklaas. Mijn marathon-verhaal van Curacao werd voor de verandering op papier gezet door mijn partner Danny, in de vorm van een Sinterklaasgedicht. Dit is de tekst:
Lieve Lisette,
Sint en piet hebben vernomen,
Dat jij bij de finish bent gekomen.
Na 5:26 en wat seconden
Heb jij daar je medaille gevonden.
Sint zat ’s ochtends voor zijn Ipad,
Waar hij de marathon-app had opgezet.
Een rood icoontje op een plattegrond
Vertelde steeds waar jij je bevond.
Door dat icoontje met LV
Liep hij de hele route met je mee.
De eerste 30 liep je vloeiend,
En waren eigenlijk ook niet boeiend.
Maar Sint vanuit zijn luie stoel
Ervaart niet het benauwde gevoel
Van 30 graden terwijl je rent
Bij een luchtvochtigheid van 95 procent.
En dan ook nog één, nee, twee keer
De beruchte Julianabrug op en neer.
Elke loper wordt door de zwaartekracht omklemd,
En door de steile brug in zijn pas afgeremd.
Onderweg was ook nog een rode kater
Waarschijnlijk een marathonhater
Die passerende lopers onbevangen
Aan hun marathonbenen wilde hangen
Om aan voedingsstoffen te komen
Heb je na 30 km een gel genomen
En, zoals je bent gewend
Is het verloop daarna bekend
Snel na de gel kreeg jij te kampen
Met toenemende darmkrampen
Toiletbezoek tot drie keer toe
Misselijkheid maar nog niet echt moe
Je had er enorm van kunnen balen
Maar snel heb je je mind kunnen overhalen
Om niet meer op de tijd te letten
En de eindstreep op je vizier te zetten
Na 37 km heb je het rennen gestaakt
En de marathon wandelend afgemaakt
Vlakbij de finish aangekomen
Heeft je trots toch weer de overhand genomen
Je wilde je niet laten kennen
En met opgeheven hoofd over de eindstreep rennen
De finishlijn heb je gered
En misselijkheid werd in overgeven omgezet
Net na je meest glorieuze moment
Moest je mee naar de EHBO in de tent
Had je te lang doorgerend dan had je misschien
Wel de EHBO maar nooit de finish gezien
Zoals de loper vlak voor jou
Die ook zo graag naar de eindstreep wou
Maar zwalkend zonder evenwicht
Met de finishlijn in zicht
Door de EHBO-ers werd “gered’
En net voor de streep van het parcours werd gezet.
Ook andere lopers hebben geleden
En hun PR ruim overschreden
Zij hangen dezelfde mening aan
“Dit is de zwaarste marathon waar ik ooit aan mee heb gedaan”
Dit evenement heeft jou onverwacht
Tot aan de grenzen van jezelf gebracht
Je hebt niet op de tijd gelet
Maar absoluut je beste prestatie ooit neergezet!!!
Hang je hangmat in de bomen
En probeer wat bij te komen
Neem een cocktail en geniet
Sportieve groet van Sint en Piet
7
TOKYO (2017)
Omslagpunt
Met een bijna-teleurgestelde glimlach knoopt Noëlle haar vestje dicht, leunend tegen dezelfde onderzoeksbank, waar ik acht jaar en ruim 2900 injecties geleden haar maatje 92 over haar olijke pretoogjes schoof. Tot het uiterste gestrekt raakt zij precies de 1,49 meter. Anderhalve meter is, volgens de acht jaar oude belofte, een feestje. Ik glimlach ook, blij maar een tikje weemoedig. Rupsje Noëlle is gegroeid en een mooie, zelfstandige vlinder is in de maak. Dat de bouw en inrichting van haar cocon te langzaam, met tegenslagen en niet naar haar zin verloopt, is natuurlijk niet haar schuld. Een puber is geboren...
“...en dan ligt daar je omslagpunt...”. Terwijl mijn ogen over de grafieken dwalen luister ik naar de conclusies van mijn jaarlijkse sporttest. Over mijn algehele fitheid mag ik tevreden zijn. Het afgelopen jaar heb ik als trainer heel veel gelopen op lage hartslag. Lang lopen op laag tempo is absoluut goed ontwikkeld. Mijn nieuwe uitdaging ligt in het ontwikkelen van mijn hoge hartslagzones, dus trainen om langere tijd sneller te lopen. Het omslagpunt is de hartslag, waar verzuring begint op te treden. Even verzuren mag, maar te lang of te vroeg boven het omslagpunt maakt lopen erg ongemakkelijk. De sport is dus, om zo lang mogelijk net onder het omslagpunt te lopen. Ik zucht diep. Dit wordt zwaar. En dan omarm ik de uitdaging. Wat kan ik anders? Mijn nieuwe doelstelling is al geboekt en het volgende vinkje op mijn bucket list wacht in het land van de rijzende zon. Tokyo Marathon 2017, here I come...
Woedend smijt Noëlle haar tas in de hoek. “Ja, lekker is dat. En dan moet ik me morgen ook nog om 8 uur melden, omdat ik te laat in de les was...”. Met een gezicht als een oorwurm werpt zij zich in de hoek van de bank, armen over elkaar en klaar voor de tegenaanval als ook maar iemand het waagt om de discussie te openen. Ik grimas naar Danny en met een kopje thee ga ik naast haar zitten. Een glimlachje worstelt zich een weg door de fronzen op haar voorhoofd. De overgang naar de middelbare school is tot nu toe een pretpark zonder plattegrond; een onbekende wereld vol nieuwe verwachtingen, regels en eigen verantwoordelijkheid. En zonder handleiding. In een flits zie ik de 6-jarige Noelle tussen haar legging, jurkje, vest en sokken zitten, niet wetend waar ze moet beginnen met aankleden. En in dezelfde kamer, inmiddels tot tienerverblijf opgewaardeerd, zat ze vanochtend tussen haar schoolspullen met roosters en lijstjes om haar tas in te pakken, als de dood, dat ze iets zou vergeten. Plannen, organiseren, leren en automatiseren werkt net anders bij Turner, bij Noelle. Toen wist ik dat niet, nu begrijp ik, hoe ik haar kan helpen. De school is zover nog niet. Een boek vergeten is straf, een verkeerd boek de les in is straf, te laat komen straf. Telefoon niet uit, kluisje niet dicht, toets niet voorbereid, straf straf straf. “Het is een grote school en voor een heleboel nieuwe leerlingen is het wennen. Wij hebben deze kaders nodig om iedereen zo snel mogelijk in het gareel te krijgen...”. Eigen verantwoordelijkheid lijkt ineens erg op eigen schuld. Noelle is niet zozeer gevoelig voor straf als wel voor de wil om het goed te doen. En daarom zit ze avond aan avond, ochtend aan ochtend met haar lijstjes en haar tas te ploeteren. Ver boven haar omslagpunt. En Noelle gaat verzuren...
Tokyo, de hoofdstad van Japan, is officieel geen stad maar een van de 47 prefecturen, waarin Japan is onderverdeeld. Vond ik New York al groot, Groot-Tokyo is met bijna 39 miljoen inwoners bijna 2x zo groot en daarmee de op-een-na grootste metropool ter wereld. Japanners hebben de langste levensverwachting ter wereld. Tegelijkertijd hebben ze een laag geboortecijfer. Dat betekent, dat Japan te kampen heeft met een enorme vergrijzing en daarna een enorme daling in bevolkingsaantal. Ook in Japan komt Turner voor bij 1 op 2500 nieuwgeboren meisjes. Japanse onderzoekers hebben een belangrijk aandeel in onderzoek naar allerlei aspecten op het gebied van diagnose en behandeling. In 2012 is ook Turner Contact Nederland in Japan aanwezig geweest bij een internationale conferentie over het syndroom van Turner. Aan de andere kant van de wereld in een totaal andere cultuur ben ik ook wel nieuwsgierig hoe Turner daar in de maatschappij staat. Wie weet geeft mijn Running for Turner-outfit nog aanleiding tot gesprekken.
“Hooohoooiii”. Noelle opent de achterdeur zwierig en maakt haar entree. De veel te zware rugzak weet zij ternauwernood te behoeden voor een dreun op de houten vloer, waar haar jas en uitgeschopte laarzen wel belanden. “Jaaahaaa, doe ik zooohhoooo,” reageert zij op de aanmaning haar jas en schoenen netjes op te ruimen, “mag ik ook ff chillen misschien??” Pubers praten in turbo als ze snel een punt willen maken en in kunstmatig verlengde tonen als ze hun emotie kenbaar maken. Ik verzucht. Een wonder als zij zometeen nog aan haar jas, tas en schoenen denkt. Noelle presenteert een lijstje, een planning, die zij samen met haar coach heeft gemaakt om goed voorbereid de toetsweek in te gaan over vier weken. Twee bijzonder intensieve gesprekken met school hebben er uiteindelijk toe geleid, dat Noelle is aangemeld bij het zorgteam. Gewapend met onze kennis over Turner, het psychologisch onderzoek en alle kenmerken van een verzuurde Noelle hebben we kunnen uitleggen, dat Noelle behoefte heeft aan sturing en aan een luisterend oor. De coach “vertaalt” samen met Noelle de doelen van de school in overzichtelijke taken en samen bedenken ze een plan, waar Noelle mee kan werken. Een 8 voor engels en nederlands is te laag, een 6 voor rekenen en wiskunde voelt als een olympische medaille. Zelfs met een goed plan heeft Turner haar voorkeuren. Noelle rent de trap op, op haar kamer met vriendinnen appen. Ik kijk op het lijstje met planning. Niets over jassen of tassen. Voordat de vlinder zich ontpopt zal ik de cocon maar weer zelf opruimen...
Voor de zoveelste keer kijk ik op mijn planning in de ijdele hoop, dat er opeens zal staan, dat de aankomende training eigenlijk toch niet zo nodig is. Nog 45 dagen voor het startschot. Tel daar ongeveer vier uurtjes bij op en het is alweer afgelopen. Zelfs met een goed schema heb ik mijn voorkeuren. Life begins at the end of your comfort zone en 21 km net onder mijn omslagpunt is de grens van mijn comfortzone ruim voorbij. Ik start mijn loopschoenen, 'and the journey continues...'
8
LONDEN (2018)
Wat zag ik er als een beer tegenop... 35km trainingsloop ter voorbereiding van Londen Marathon op 22 april 2018 en een treinuitje van Noëlle naar Groningen met haar vriendin (lees: zonder ouders).
Net nu ik langzaam begin te wennen aan zelfstandige uitstapjes naar Utrecht kwam Groningen toch echt iets te snel. “Loslaten, ze kan het echt wel”, mijn interne dialoog was tot midden in de nacht in overleg en volgens mij heb ik zelfs gedroomd over een beer op de spoorrails van de NS. Pfffff,...en dan ook nog die 35km loop op 2e paasdag. Ik moet natuurlijk helemaal niets, dit doe ik echt mezelf aan.
Noëlle had haar time table al klaar: met de fiets naar het station, instappen in de trein, twee keer overstappen en uitstappen bij de finish in Groningen.
De time table van mijn 35km loopt nog niet soepel: 7km rustig hardlopen, startnummer opspelden, aansluiten bij 21km van de Haar en daarna nog 7km doorlopen met allemaal gefinishte lopers op de weg genietend van hun drankje, medaille en hun bereikte EINDDOEL. Bah! Dan moet ik er nog 7! Dit loopt niet. Misschien moet ik Noëlle om advies vragen...
“Dag mams! Tot vanavond. Succes vandaag met lopen”. “Veel plezier lieverd! Zorg dat je mobiel aan staat en dat je ons op de hoogte houdt van je reis”. “Vergeet niet dat ik even niet bereikbaar ben, Danny wel mocht het nodig zijn”. Na een dikke zoen verliet ze om iets voor 7.30u het huis. De eerste beer is los.
De andere beer komt nog niet van z’n plaats. Het vooruitzicht van een finish, die geen finish is, benauwd me. “Get over it, Lisette”. Het ongevraagde advies van mijn interne dialoog. Maar no way dat ik over een beer heen loop. Erom heen dan maar, en daar besluit ik toe.
Rondje 5 km meegelopen en daarna dezelfde route recreatief, 3 km rond het startgebied en dan het startnummer opspelden en de Halve van de Haar meelopen. Bij de finish zucht ik diep. Klaar!!! Ik kijk achterom en de beer knipoogt. Beren zijn leuker als ze op de weg achter je liggen...
London it is
“Jaahaa, ik ben al klaaahaaar!!!”, galmt Noelle, terwijl zij de trap af slentert. Vijf dagen voordat ik afreis naar Londen zit mijn laatste lange duurloop er allang op, hoef ik nog maar twee looptrainingen te geven en een laatste dienst bij Sportcentrum Oudenrijn. Deze periode van fysieke rust en, zoals dat zo mooi heet, mentale representatie van het beoogde doel is niet mijn grootste kracht. Ik wil liever iets doen, actief rusten. En nu moet ik wachten, op de start en op Noelle, die vandaag van haar vlinderbeugel wordt bevrijd.
Een uurtje later plof ik neer op de bank. Zo fit als ik vertrok voel ik me nu net zo leeg als Noelle’s mond zonder beugel. Ik ben slap, mijn maag stuitert krampend heen en weer tussen mijn darmen en middenrif en mijn keel voelt als een schuurpapiertje. Vol ongeloof probeer ik te ontkennen, dat ik me niet zo lekker voel. En met dreunende bijholtes en een wollig wattenhoofd perst die ene gedachte zich een weg naar de realiteit: “Ik zal toch niet ziek worden...?!?”
Een strip paracetamol later lig ik onder de wol, vergezeld van een door Dampo, neusspray, vitamine C, D, E, multi en nog wat alfabetten en een wc-rol. Een lichte paniek siddert door mijn gedachte, die iets getemperd wordt door de wetenschap, dat mijn mattie Fred de rest van mijn trainingen op zich neemt. “Ik moet rusten maar ik wil lopen om te weten dat de marathon geen gevaar loopt. Ik moet slapen, ik moet beter worden, ik moet, ik moet, ik moet...” en langzaam word ik meegevoerd in een rustige, diepe slaap.
“Shit! Het is geen boze droom, ik ben echt ziek, niet fit en die buikpijn... Dit kan niet waar zijn, echt niet, dit kan niet, dit mag niet.” Alsof ik mijn gezondheid kan afdwingen, in ieder geval wel beïnvloeden. Mijn vitamine-potjes staren me aan. Het maakt me niet uit, ik ga hoe dan ook zondag de London Marathon lopen! Bij het uitblaten van deze zin slaat de onzekerheid toe.
Het maken van een mentale representatie doen we allemaal, altijd en vaak zonder dat we het beseffen. Wij zien het doel voor ons, dat we willen bereiken en bedenken, bewust en onbewust, hoe we dit gaan doen. Dat geldt voor de afwas, voor een kopje koffie drinken, maar ook voor grotere doelen. Mijn eerste zwangerschap ging niet vanzelf en vanaf de positieve test, misschien zelfs al lang daarvoor, heb ik me continu bezig gehouden met de toekomst van mij en van ons. Een mentale representatie op een roze wolk. En toen kwam Turner.
Een mentale representatie maken van iets wat je niet kent is moeilijk, eigenlijk onmogelijk. Het is als het vullen van een koffer zonder je vakantiebestemming te kennen, ingrediënten kopen zonder gerecht voor ogen. Noelle is nu bijna 14 en nog steeds ben ik dankbaar, dat zij zo “normaal” door het leven gaat en dat met alles wat wij weten, Turner daar nog steeds af en toe een vreemde slinger aan kan geven. Maar een slingerpad is ook een mooie wandelroute...
Mijn paniek ebt richting acceptatie. Whatever happens, die marathon zondag ga ik lopen. Hoe dat gaat met dansende darmen en wolken in je hoofd weet ik nog niet. Mijn mentale representatie betreft de finish en die paar meter om er te komen. Is het niet strak en met een persoonlijk record, dan maar met passie en berusting. Als Noelle al 14 jaar slingerend van haar levenspad kan genieten zullen mij die 42 km ook wel lukken...
9
CHICAGO (2018)
Als een startschot valt de deur achter mij in het slot en de aanzwellende tonen van Sting stemmen al snel tot ritme in mijn hoofd en beweging. Sport, zeker hardlopen, is mijn hobby, mijn passie. Sinds enige jaren is sport ook mijn werk, maar vandaag even niet. Vandaag is voor Noelle, voor mij en voor wat het syndroom van Turner mogelijk heeft gemaakt. Vandaag is voor de Bank of America Chicago Marathon 2018.
In de vredige nazomermiddagzon flitsen mijn gedachten veertien zomers terug. De laatste weken van mijn eerste zwangerschap waren verre van zorgeloos. Iets in mij zei, dat het niet goed was en dat gevoel bleef, werd sterker en ik werd steeds onrustiger. De medische echo, bedoeld als geruststelling, bevestigde mijn voorgevoel: Een levendig kindje, kloppend hartje, handjes en voetjes als opgeblazen ballonnetjes. En ballonnetjes kloppen niet. Een diagnose kon nog niet gesteld worden, geruststelling was evenmin een optie.
Sting galmt “Fragile”, terwijl ik de 10 km nader over de boerenlandwegen tussen Houten en ’t Goy. Op de planning staat 34 km en ik voel me heerlijk ontspannen, fit, sterk. Een tegemoetkomend groepje lopers groet mij en ik zwaai vrolijk terug. Hoe anders liep ik op deze zelfde weggetjes in de weken na mijn bevalling. Geen muziek, geen fancy kleding, geen high tech schoeisel, gewoon een paar oude sneakers en de deur uit om te wandelen, steeds verder en steeds sneller. Ik was radeloos en voelde mij eenzaam. Op de dag van de bevalling en geboorte vernevelde mijn roze wolk in een mistige nevel van onzekerheid. Na langdurig proberen op de natuurlijke manier liep de bevalling uit op een keizersnee. Daar lag ik, nog steeds de echo voor ogen, grote snee in mijn buik en mompelende artsen. Nog voordat ik haar kon zien werd Noelle meegenomen. Voor onderzoek, werd ons verzekerd. Achter mij werd gesproken over een syndroom en de schrik sloeg mij om het hart. Veel syndromen ken ik niet en syndromen wilde ik niet. Niet voor mijn kind en, heel egoïstisch, niet voor mijzelf. Angst, paniek en een grote buikwond zijn afzonderlijk al niet prettig, laat staan in combinatie. Pas uren later kreeg ik Noelle bij me. “Ze heeft het syndroom van Turner”. In de dagen daarna zijn we op zoek gegaan naar informatie over Turner. Nieuwe zorgen stapelden zich op mijn schouders. En ik ging lopen, lopen om te verwerken, lopen om te vergeten, lopen om mezelf niet te verliezen. Lopen doe ik nog, als hobby, als passie, als werk.
“Tomorrow’s rain will wash the stains away,
But something in our minds will always stay…” (Sting-Fragile)
Sterk als ik me nu voel zal ik nooit vergeten, waarom ik ben begonnen met hardlopen. En met hardlopen wil ik wat teruggeven, aan Turner en aan Noelle.
“Hoi mam, lekker gelopen?”. Schuin omhoog over de bankleuning bungelen twee voeten en met het hoofd plat op de zitting en armen gestrekt omhoog “hangt” Noelle in haar favoriete YouTube-pose op de bank. Sinds een paar maanden heeft ze last van een dikke enkel en sinds gisteren weten wij, dat dat dezelfde vochtophopingen zijn als op de echo van voor de geboorte. Bij het syndroom van Turner kan het lymfesysteem van slechte kwaliteit zijn, waardoor vocht vanuit de ledematen niet goed wordt afgevoerd. En vochtophoping kan leiden tot problemen. Benen hoog leggen schijnt te helpen en dus heeft Noelle YouTube tot therapie verheven. Dat de dokter ook iets zei over sporten heeft zij Oost-Indisch aan zich voorbij laten gaan. Ik glimlach in stil verdriet. Naast de uitdagingen, die Noelle al heeft met groei, vruchtbaarheid, puberteitsontwikkeling lijkt een dikke enkel een klein probleem, maar heel snel realiseer ik me de relativiteit. Met haar “kleine” enkelprobleem had ik nooit mijn 34 km van zojuist kunnen lopen. Geen hobby, geen passie, geen werk.
“Lest we forget how fragile we are…”
Op 7 oktober 2018 zal het startschot klinken in de Bank of America Chicago Marathon. Good old Bruce Springsteen zal vanaf het podium ruim 45.000 hardlopers uit alle delen van de wereld toezingen. Zoals mijn voorbereidingen lopen ben ik erbij, aan de start van mijn 9e marathon in het kader van Running for Turner, het project, dat ik in 2010 in het leven heb geroepen voor naamsbekendheid voor het syndroom van Turner. Na de geboorte van Noelle heb ik veel Turner-wielen opnieuw moeten uitvinden. Voor Noelle, die als ieder ander een unieke puber is, en voor mezelf, die als elke andere moeder haar dochter wil leiden en begeleiden op haar pad naar de toekomst, een pad, dat door Turner nog wel eens wat scherpe bochten maakt. Gelukkig wint Turner aan naamsbekendheid, waardoor meer informatie verzameld en gedeeld kan worden, lotgenotencontact en begeleiding van meiden en ouders sneller georganiseerd kan worden en waardoor het syndroom ook eerder en sneller herkend en erkend kan worden. Veertien jaar Noelle maakt me trots. Haar doorzettingsvermogen, haar positiviteit, haar zorgzaamheid gebruikt ze om de uitdagingen van Turner het hoofd te bieden. Groeien, prikken, plannen, pil innemen. Enzovoort. En nu weer de dikke enkel. Chicago wordt mijn 9e start, uitdaging, inspanning en hopelijk finish. Noelle start haar uitdagingen elke dag. Hup Chicago, hup Noelle…
Verslag uit Chicago
“Alle oprechte emoties zijn onvrijwillig” Mark Twain
…en met het laatste piepje van de tijdmeting passeer ik de finish. Verdwaasd kijk ik op, zoekend met een lege blik. Een EHBO-er vangt me op: “Are you all right, miss?”. “Yes, I am”. En òf ik all right ben. Finishen is iedere keer weer een explosie van geluk, blijdschap, voldoening en trots. Het gevoel van finishen went nooit echt. Een geweldig hoogtepunt van een fantastisch reis. Sport verbroedert en ook deze reis heb ik weer veel mensen mogen ontmoeten met een verhaal, persoonlijk, vaak emotioneel. Running for Turner is inmiddels 8 jaar oud en even zo lang deel ik mijn ervaringen met Turner. Om mij heen zie ik mijn strijdgenoten, blijdschap en uitputting in al haar verscheidenheid. In een roes neem ik mijn medaille in ontvangst en rechts van mij hoor ik de EHBO-er vragen waar ik voor loop, wijzend naar de tekst op mijn shirt.
Na een diepe ademteug begin ik mijn verhaal, over mijn dochter en het over syndroom van Turner. Het verhaal, dat ik gevoelsmatig al eindeloos vaak heb verteld, dat ik routinematig, feitelijk en zonder al te veel emotie af kan spelen, ligt ook nu op mijn lippen. Maar dan stokt mijn adem, emotie grijpt mij bij de keel en ik verbijt mijn onderlip alsof dat de opwellende tranen tegen kan houden.
Soms neem ik aan, dat iedereen mijn verhaal wel kent en heel soms ben ik misschien wel bang, dat mijn verhaal niet meer interessant is. Maar deze reis besef ik, luisterend naar mijn emotie, dat ook mijn verhaal nog niet af is.
“Hoi mam, hoe gaat het? Ben je er klaar voor? Ben vandaag bij de fysio geweest om mijn zwachtel te vervangen. M’n been is al veel minder dik dus dat gaat goed. En bij bio heb ik het over mijn groeihormoon gehad. Het ging het vandaag over puberteit en groeien…”. Mocht het verhaal van Turner routine lijken, leven met Turner wordt dat nooit...
Chicago doet knus aan. De straten zijn schoon, met keurig onderhouden perkjes en parken. De mensen zijn hartelijk en het uitzicht over Lake Michigan voedt de suggestie, dat Chicago moeiteloos voor badplaats door had kunnen gaan. De ontspannen sfeer en de gemoedelijkheid doen je ook haast vergeten, dat Chicago, na New York en Los Angeles, de derde grootste stad is van Amerika. Gezond gespannen wandel ik door de lobby richting de uitgang van het hotel, dat nagenoeg grenst aan het startvak. Zoals al de hele week is het ook vandaag weer een verrassing wat het weer gaat doen. Om 5.00 uur ontwaak ik met stortregen en gaandeweg de ochtend wordt het droog en zo’n 15 graden met kans op nog een paar stortbuien in de middag. Mijn Hawaï-outfit, rieten rok en bloemenslinger in het haar, zijn net als mijn Running for Turner shirt aanleiding genoeg voor aanspraak. Het is zondagochtend en Chicago maakt zich, net als ik, op voor de start van de marathon.
Terwijl ik richting mijn startvak dribbel klinkt het schot voor de eerste groep, de topatleten. Minuten later word ik zelf weggeschoten. Geen twijfel, geen spanning, gewoon lekker lopen. De eerste kilometers gaan als vanzelf en ik ben net over de helft als winnaar Mo Farah de finish alweer passeert. Respect en ongeloof. En dan gaat het regenen. Voor de verkoeling is het niet erg, maar mijn outfit protesteert tegen deze on-Hawaïaanse omstandigheden. De rieten stroken knopen en klitten zich, doordrenkt van regen, aan elkaar en om mijn benen. Geïrriteerd probeer ik mij al lopend van mijn rok te ontdoen en het startnummer van mijn rok op mijn shirt te spelden. Het lukt, maar kost minuten van mijn tijd. In de stromende regen, verdronken rieten rok in de hand, zoek ik naar houvast. In een bocht vind ik een bekend gezicht bij wie ik de rok in bewaring geef en ik haak aan bij een koppeltje, dat mij bij elke afdaling voorbij stevent en zich vervolgens bij elke beklimming door mij laat inhalen. Op de tonen van Sting hervind ik mijn cadans en richting het einde schieten beelden van heden en verleden over mijn netvlies. Als vanzelf malen mijn benen rond alsof ik naar de finish wordt getrokken. Ik zweef, bijna buiten mezelf en rond de laatste kilometer passeer ik de 4 uur. Nog een laatste versnelling, een laatste bocht en met het laatste piepje van de tijdmeting passeer ik de finish…
10
BOSTON (2019)
Boston schijnt best leuk te zijn. Zeggen ze, want ik ben het afgelopen weekend nauwelijks mijn hotelkamer uit geweest. Een tripje naar de Nike store en in de buurt wat rondgekeken, kopje koffie gedronken en voor de rest heel rustig aan. Waar ik, in mijn rol als ambassadeur van Turner, nog wel plezier in heb gehad is een ontmoeting met de Talent Acquisition Director van de Turnervereniging in Boston. Wat geweldig om te horen, hoe zij bezig zijn met Turner, de ontwikkelingen en vooral de meiden en vrouwen. Later zal ik hier uitgebreider over berichten. Voor nu is mijn keel opgezet, pijnlijk en ik hoest in het groen. Wat een moment om ziek te zijn. En in mijn status van verlaagd bewust zijn stoot ik ook nog mijn voet met een paarse en zeer pijnlijke teen tot gevolg. Gebroken, gescheurd, gekneusd? Maakt niet uit. Niet lopen is geen optie, dus zal ik van Boston vooral mijn hotelkamer herinneren als oase van rust en focus.
En dan is het maandag, marathondag. In de bus op weg naar de start vind ik een soort berusting na een iets rumoerige ochtend met brandalarmen en sirenes in het hotel, verplichte ontruiming vanaf de 14e verdieping en kapotte liften. Fred ontruimt en neemt op de terugweg een heerlijke koffie mee naar boven. Had ik mee ontruimt, dan had ik die marathon op mijn buik kunnen schrijven. En nu, in de bus, gaat alles strak volgens plan. Ruim op tijd staan we in ons startvak, wedstrijdspanning maskeert de lichamelijke ongemakken en rond elf uur plaatselijke tijd word ik weggeschoten. This is it, knallen nu!!!
Het parcours van Boston is eenrichtingsverkeer. Vanuit het binnenland loopt de route in een lijn terug naar Boston centrum. De weergoden lijken ons gunstig gezind want net voor de start stort de hemel zich nog eenmaal leeg en bij aanvang trekt de lucht open. Bovendien draait de wind van oost (wind tegen) naar zuidwest. En het wordt warmer, oplopend tot 20 graden. De eerste helft gaat op automatisme. Op elke mijl staat een drankpost en daar maak ik dankbaar gebruik van. Heb ik mij op alle marathons bepakt met mijn camelbag (mijn kamelenbult met water op mijn rug), in Boston zijn deze niet toegestaan uit oogpunt van veiligheid en anti-terrorisme. Het is zoals het is, dus drankpunten en gelletjes voor de nodige voeding. Na zo’n 25 km wordt het zwaarder. Heartbreak Hill staat bekend als scherprechter op het laatste deel van het parcours, maar deze Hill is niet de enige oneffenheid. Voor kenners: het is alsof je de Zevenheuvelenloop loopt, maar dan 3 rondes. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. En dan Heartbreak Hill: omhoger en omlager. Bij 35 km word ik misselijk. Ik probeer wat water te drinken, maar dat verergert de problemen. Mijn maag protesteert en ik zoek een toilet. In eerste instantie lijkt het op te luchten maar bij 39 km blijf ik misselijk, moet ik stoppen en de eerste golven van omgekeerde peristaltiek komen omhoog. En nogmaals moet ik overgeven. Ik wandel, dribbel, wandel weer maar mijn keel en maag worden samengesnoerd en het onbestemde flauwe gevoel blijft. Dan geef ik voor een derde keer over. Ik ben leeg, kan geen water binnen houden en de finish is zo dichtbij, dat zelfs mijn geliefde echtgenoot dat had kunnen lopen. Al dribbelend vind ik nieuwe adem. Het publiek is werkelijk fantastisch en zeker de laatste kilometers word ik bijna over de finish gedragen door de aanmoedigingen. En dan die streep, het laatste piepje van mijn tijdwaarneming. Ik ben er, I did it. Ik ben voldaan en misselijk van geluk.
Bij de EHBO post word ik op een bedje gelegd. Nogmaals geef ik een paar keer over en de behulpzame EHBO-er vertelt, dat er een griep heerst met de symptomen, zoals ik die de laatste dagen al heb. In een roes laat ik me verzorgen. Fred is onderweg en ook Danny belt bezorgd op. Via de Boston marathon app heeft hij de race gevolgd, maar mijn icoontje was stil komen te staan bij 39 km. Ik hou het gesprek kort, want ik voel me werkelijk niet lekker. Van mijn teen heb ik alleen last gehad in de afdalingen, waarbij mijn voet tegen de voorkant van mijn schoen aan schuift. In het hotel dompel ik mij onder in een welverdiend warm bad en langzamerhand hervind ik mezelf. Het bloed gaat weer stromen en daarmee ook het besef, dat ik het werkelijk gedaan heb. In een flits denk ik nog aan de eerste marathon, het gesprek met de toen nog kleine Noelle over Turner, en aan alle paden daarna, waar Turner en hardlopen elkaar gekruist hebben. En straks de Six Star Medal, een bekroning voor Running for Turner. Ik voel me trots.
“Alles kan, als jij het laat gebeuren…”.
